Володимир Рошко: УНОЧИ СІРЕНА ВЫЄ (русинська поезія)

Каждому ся своє снить.

Та гі зажмурені вочі,

Чорні воболоки ’д сночі.

Довкул тихо. Вариш спить.

Фебруар не шелестить.

Раз лем нуч ся розорвала.

Реваньом она узвала.

Нечекано ларма ту є.

Вовчоє вытя ся чує.

Выє дико, страх проклято.

Се не звоны б’ють на сято.

То сірена зарычала.

Голосно. Бы ся зарвала!

Вонь страшить, паскудно выє.

Война пуджять тых, ко жыє.

Б’є у вуха, ще в й кустя,

Тото вовчоє вытя.

Страх липкачий мерзко ллєся,

Терпіти му не даєся.

Не даєся розуміти,

Як біда знає гриміти.

Нуч. І раз лем штось завыло.

Вонь страхом серце здавило.

Страх, гі мотуз поязав

Вшытких, ко ще перше спав.

Нуч. До фраца, заревало.

Страхом смерти ся узвало.

У пивницю – єден путь.

Вшыткі нарас там біжуть.

Хаплють заспаных діти,

Помагавуть дулу йти

Старым, тым, ко не бірує.

Каждый страх у души чує.

Гет ушыткі сполошені

У пивници, гі вчмілені.

Ци їх трафить, ци мине,

Каждый войну сю кляне.

Война – то майпущий гріх.

Вун не стане ани в міх.

Мамчин плач і плач діти,

Смерть хоть де знає найти.

Што чинити? Де втікати?

Як жывым ся ту опстати?

Горе. Кров. Смерть діточок.

Вояку, хлопцю, дівок.

Старых боком не обыйде.

Хоть од кому біда прийде.

Рано, вечур, день вадь нуч,

Война выє. Войні фуч.

Гі у бубен б’ють каноны,

Заглушили церкви звоны.

Лем сірены рев ся взывать.

На паздіря гет розрывать

І демиче война вшытко.

Покришені хіжі видко.

Бетон, цигла ся змішали.

Село, вариш ту стояли.

І мертві. Мертві лежать.

Сі навіки уже сплять.

Пуд перинов файно спати.

Нато нуч, бы спочивати.

Доста было. Заревало.

Сірены вытя ся взвало.

Та гі вовк, вночи завыло.

Реваня, бы го морило.

Се вытя душу роздерать.

І не задарь – кось умерать.

В чорнум небі смерть летить,

Што забивать ай палить.

Закапчалася сірена.

Заспана і сполошена

Челядь схапуєся, втікать,

Лає тихо ай нарікать.

Закляло бы го! В пивницю.

Гримлять, гі відро в керницю.

Утікавуть, ко в чум бов.

Штось хопив, а штось забов.

Не мош звыкнути на се.

Мириґ їсть і страх трясе.

У пивницю ся набили,

Мириґи їм полівили.

Ко ся махать, тихо йойкать,

На дітину кось там гойкать.

Датко дрімле, датко спить,

Булше їх тихо сидить.

Бога просять помочи,

Бы вжек покуй бов вночи.

Нуч. Ба кулько тепирь раз

Покіряє дулу нас

До пивниці смерти страх?

Знавуть лем на небесах…

Вонка ся ізась узвала,

Завыла і зарычала

Диким реваньом сірена,

Войнов руськов посячена.

День, вадь нуч. Єднако выє.

Трафить – смерть. Не трафить – жыє.

Вытя страх науновало,

Покуй од люди забрало.

Вымучило душу, тіло,

Страхом в голову нам сіло.

Не подуркала, зайшла,

З войнов росія прийшла.

Украінцю забивати,

З гріха сього радость мати.

То жытя, што Господь дав,

Застрілив мацкаль, узяв.

Вун дикун, правду не знає,

Што його в кунци чекає?

Таких ироду-сусіду,

В землю загребуть без сліду.

Ко зачинать войовати,

В чужум краю забивати –

Од гріха ся вжек не змыє,

Докі файта його жыє.

Володимир Рошко. 03.05.2022